Dinsdag, 4 december 19.30 uur
Een beetje regen; kan ik heus wel tegen. Fris briesje; kan ik hebben. Kou; niet fijn, maar daar kan je je op kleden! Dit alles apart is best wel te doen, rennen in de regen vindt ik stiekem zelfs wel lekker (vat dit niet te letterlijk op beste weergoden!!). Stiekem hoopte ik gisteren dat het ’s avonds heeeeel hard zou regen, heeeeel hard zou waaien en ijskoud zou zijn. Want eigenlijk had ik geen zin om te gaan lopen. Maar hallo, die pepernoten en kruidnoten verdwijnen niet vanzelf van mijn heupen! Dus toen ik gisteren mijn nieuwe tights binnen kreeg van Bjorn Borg, was ik van mening dat ik ‘m eigenlijk wel eventjes uit moest proberen. Daarnaast had ik al zeker 2 weken niet meer gelopen, dus ik moest echt. Wat voor smoesjes ik ook zou verzinnen!
Na het eten trok ik, vol goede moed, mijn hardloopschoenen aan. Shit, oortjes kwijt! Even andere oortjes uit een willekeurig laatje vissen. Shit, hardlooparmband kwijt! Dan maar mijn iPhone weer in mijn (overigens ook nieuwe en zeer fijne) sport BH stoppen, naast mijn huissleutel. Mijn eerst stap buiten is niet fijn, regen slaat zachtjes tegen mijn gezicht aan en bijna wil ik omdraaien en de bank opkruipen. Maar dat doe ik niet, ik moest immers van mezelf. Het was namelijk of hardlopen, of wegen. En laat ik nou best een beetje bang voor de weegschaal zijn op het moment. Eerst even 5 minuten warmlopen, wat best lekker gaat. Tuurlijk het regent en het is fris, maar als je eenmaal in beweging bent merk je dat helemaal niet meer! Na een tijdje vraag ik me af of ik al mag rennen, mijn App vertelt me normaal namelijk of ik al mag rennen. En ik heb nog niks gehoord. Ik graai mijn telefoon uit mijn BH en zie dat ik al 2 minuten lang had moeten/mogen rennen. Oeps!
Snel berg ik ‘m weer op en begin te rennen. Die oortjes zijn dus toch niet zo’n topidee. Ik heb namelijk in mijn haast andere oortjes dan mijn iPhone oortjes gepakt en die werken blijkbaar toch niet zo goed. Even rekening mee houden dus. In mijn achterhoofd hoor ik wel een stemmetje; nu hoef je maar 8 minuten te rennen in plaats van tien. Ik glimlach. Ik ren langs gezellig verlichtte huizen, heuveltje op. Alles ren ik aan 1 stuk door, tot ik me verslik in mijn eigen speeksel. Dom!! Ik loop 2 tellen en kom even op adem. Dan zet ik het weer op een rennen. Ervaring leert mij namelijk dat als ik eenmaal ga lopen, het rennen niet meer lekker gaat. De overige 3 minuten ren ik ook aan 1 stuk door. Dan mag ik weer 5 minuten wandelen. En daar ben ik blij mee J Als mijn Appje mij vertelt dat ik op de helft ben loop ik nog een klein stukje door, om zo de twee minuten niet rennen te compenseren. En dan maak ik rechtsomkeer, weer terug naar huis! Ik mag weer rennen, dit keer echt tien minuten lang en niet smokkelen!
Het gaat goed. Na een tijdje krijg ik pijn aan mijn scheen. Doorlopen muts, klinkt het in mijn hoofd. OK ok… ik bijt mijn tanden op elkaar en zet door. Een stem in mijn oren zegt dat ik nog 3 minuten moet lopen. Ok, dat haal ik nog wel! Een hevige pijn komt opzetten in mijn zij. Ik zet een hand in mijn zij, net onder mijn ribben en loop door. ‘Kom op joh, waarschijnlijk hoef je nog maar 1 minuut’, blijf ik tegen mezelf zeggen. De pijn wordt heviger en zonder dat ik het zelf door heb beginnen er tranen in mijn ogen te komen, maar wandelen ho maar! Ik blijf lopen, snikkend en dan hoor ik een goddelijke stem; Cool down, by walking 5 minutes and then stretching. Dank u!!!!! 5 minuten later, en zonder pijn in mijn zij, kom ik met een rood hoofd thuis aan. Mijn Nike App vertelt me dat ik mijn snelste mijl heb gelopen, mijn snelste kilometer en mijn verste run ooit. Kijk dat doet een mens goed. Glimlachend en zeiknat van de regen duik ik de keuken in om een warme chocomelk te maken. Die heb ik wel verdiend J
Liefs, Patty
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leave me a comment!